І назаву яго сынам – хай будзе дачцы маёй братам, хай вершы мае чытае i верыць ім большчым сабе… Такое ня часта здараецца – ды дзе там! – увогуле рэдка, што нехта тваёй зачытаецца паэзіяй не па праграме школьнай за 8-ы клас. А ён зачытаўся аднойчы (зь якой прычыны, хто ведае), радкам рыфмаваным паверыўшы, як можа верыць юнак. Цяпер я нарэшце ведаю: пicaў не на ўзьвей вецер, тым болей, пicaў, значыць, правільна, і словам, як штык-нажом, мяса жыцьця намацваў i каштаваў на смак – правільна… Ён, можа, крыху i здзівіцца, што ў бацькі яму набіваецца герой крымінальных показак i віртуальных легенд. Няхай жа! Мы ўсе тут дзіўныя – шумім, як вецер гальлём… Дык назаву яго сынам адзіным, хай будзе, пакуль жывём.
2010
|
|